“One live, life it”
By Sebastien Morel. Filed in Uncategorized |
Er is 1 iemand die nog geen speciale vermelding gekregen heeft in die 2 weken en dat is Johan. Maandag 28 september kreeg ik s’morgens telefoon van Denis met de vraag als ik het al gehoord had… Ik had het nog niet gehoord en de eerste 30 minuten besefte ik het nog niet goed. Veel ongeloof want we zouden zaterdag vertrekken voor de roadtrip waar we zo naar uitkeken! En een bejaarde bestuurder had daar anders over geoordeeld… Het wordt misschien toch eens tijd dat de senioren hun rijbewijs opnieuw afleggen want de helft is een gevaar op de baan.
Toen ik eind augustus 2008 begon te werken bij de post viel je meteen op, er was nogal veel lawaai en er werd met vanalles gegooid naar onze kant van de gang. Mijn collega’s omschreven jullie eiland als “de snoepers”. We zijn aan de praat geraakt toen het over de MotoGP ging, jij beweerde dat ze met 1000cc motoren reden en ik zei dat het al een paar jaar veranderd was naar 800cc 🙂 Ik had al een moto en jij ging je examen afleggen, Stefan heeft het dan ook gedaan en met Denis erbij was er algauw een kliekje motards gevormd. Iedereen is altijd tegen moto’s maar je moet er één gehad hebben om te beseffen hoe leuk het is. De vrijheid en vooral de snelheid!
Daarnaast was je ook bezig met fotografie, mijn vader omschreef je na de studioshoot als gepassioneerd maar zei ook van “Die heeft wel HEEL veel materiaal” :p Als je iets deed ging je er voor en dat is nu misschien net de reden dat het slecht afgelopen is… Na de circuitdag op Zolder had je al veel geluk gehad, je ging een nieuwe moto kopen en hij moest ABS hebben want technologie ging je leven redden. ABS en een elektronische stuurdemper was beter dan Yamaha brol; ik zei altijd dat het het manneke die erop zit is die telt en dat je zelf moet leren remmen. De rest kent iedereen, we zullen nooit weten wat er precies gebeurt is maar ABS heeft je niet kunnen redden. Het enige positieve aan de hele zaak is dat je niet geleden hebt, als je voor de rest van je leven gehandicapt was of andere problemen had zou je zot geworden zijn. Ik heb 2 jaar geleden HEEL VEEL geluk gehad en dan ben ik wel wat voorzichtiger geworden!
We gaan je nooit vergeten, je was altijd opgewekt en in voor een grapje. Je was niet bang van een avontuur en je sprak elke dag over de dood. Dat je op een dag moet doodgaan en dan het dan nog liever is op een moto dan via een andere weg. Ik ga nooit vergeten hoe je me om 2u s’nachts wakker belde in Croix om te zeggen dat je ons niet vond terwijl je 10m van onze tenten stond. Hoe je beschreef waar je rempunt was op het recht stuk, dat je al je geld ging vergokken in de MGM, het buffet ging opeten, hoe je mij ging afkuisen op het circuit als je een andere moto gekocht had, …
Ik had nooit gedacht dat ik ging wenen voor een collega die ik nog maar 1 jaar kende maar het was een leuk jaar. We hebben veel gelachen en op een dag zien we elkaar terug hé. De US trip was mega en je zou er zeker van genoten hebben. De mevrouw van de kerk heeft de tekst van Nico voorgelezen als een kleuter zonder veel emotie dus ik zet ze hier nog eens!
***********************************************************
Beste Johan, beste vriend, beste collega, Bolleke,
Verbijsterd waren we, maandagmorgen, bij het vernemen van dit tragische nieuws.
Eerst was er onduidelijkheid of het bericht wel klopte. De hoop die in de minuten daarop was ontstaan bleek al gauw ijdel toen de informatie bevestigd werd. Je bent er echt niet meer.
Het is moeilijk te begrijpen; alsof je elke minuut terug kan binnenstappen op kantoor, gewapend met helm en motorpak, om vervolgens eerst je dagelijks ontbijt te halen in de broodjeszaak in de metro van het Muntcentrum. Je bureau staat vol met spullen die typisch Johan zijn; een modelvliegtuigje, een digitale fotokader met prachtige beelden van je meest spannende avonturen, een minihelikopter en talloze andere nuttige gadgets naast een flinke dosis koekjes en snoep opdat jij en je collega’s zeker niet zouden verhongeren.
Je motto was steevast: “one life – live it”. En dat heb jij meer gedaan dan wie ook. Je hebt elke seconde die er was voor 100% geleefd.
Al van bij je introductie bij de Post bleek dat je een “specialleke” was. Tijdens het sollicitatiegesprek zagen we meteen dat je er uit sprong en technisch bijzonder begaafd was. Geen wonder dat de overeenkomst tijdens datzelfde gesprek al gesloten werd. Je welbespraaktheid had daar zeker ook mee te maken. Het was een tweede natuur van jou om je publiek te animeren met een geïmproviseerd betoog over om het even welk onderwerp. Als je niet in de informatica was beland was je vermoedelijk advocaat geweest, en waarschijnlijk nog een goeie ook.
Ook aan je passies hebben we veel herinneringen. Je genoot ervan om de perfecte foto te maken met je uit de kluiten gewassen Nikon camera. Wie in de knoop zat met fotografie had maar één adres. Jij nam de tijd om, wie erom vroeg, uitvoerig te doceren over lenstechnologie, sensoren, sferische vervorming, ideale sluitertijd en diafragma, steeds onderbouwd met een technische achtergrond van academisch formaat en doorspekt van de humor à la Johan. Het moest trouwens NIKON zijn, want “CANON … dat zijn toch printers?”
Over vliegtuigen en hoe die dingen functioneren was je al even enthousiast. We herinneren ons allemaal de verhalen over de praktijklessen die je nam in aanloop naar je vliegbrevet. Hoe je de runway blokkeerde voor een toestel dat wilde landen, de ellenlange uiteenzettingen over hoe te navigeren boven het wolkendek of in dichte mist, je droom om een eigen vliegtuig te bezitten en je doel om alles waar een motor in zit te kunnen besturen.
We zullen het missen, Johan. Een lunch in je favoriete Thaise restaurant Pataya zal nooit meer zijn als vroeger. Chocotoffs zullen nooit meer hetzelfde smaken als jij ze niet eerst door het kantoor hebt gegooid. We zullen een andere methode moeten vinden om briefjes om te wisselen in muntstukken voor de drankautomaat als jij niet meer de kassa speelt.
We zullen het allemaal missen, Johan. Je positivisme, je zin voor humor, je bon-vivantgehalte, je gouden hart, de verhalen over je trips naar de states, hoe je altijd leven in de brouwerij bracht, je professionele aanpak op het werk, je geduld bij het coachen van je collega’s … zijn indrukken die voor altijd in ons geheugen geprent blijven.
Bedankt Bolleke.
ONE LIFE – LIVE IT !!!
N. Van de Vijver